Στα 13 κομμάτια που απαρτίζουν το Kinderszenen op. 15 ο Robert Schumann προσπαθεί να ταυτιστεί με το παιδικό του παρελθόν ή μάλλον να εκφράσει στη μουσική του την έκπληξη, τις αμφιβολίες, τις ελπίδες και τις φαντασιώσεις που ζωντανεύουν την πραγματικότητα του παιδικού κόσμου. Από ξένες χώρες και ανθρώπους αναδημιουργεί την ασάφεια με την οποία ένα παιδί μπορεί να φανταστεί τόπους και ανθρώπους που ανήκουν σε μακρινούς κόσμους, για τους οποίους είχε μόνο ακουστά. Είναι μια ασάφεια που απαλύνει τα περιγράμματα και διεγείρει τη φαντασία προς εικόνες (ιδέες, διαισθήσεις), μερικές φορές την ίδια την πραγματικότητα, όπως μπορούν να κάνουν μόνο τα παιδιά και οι μεγάλοι ποιητές.

Το έργο του «Το Παιδί Αποκοιμιέται» αναδημιουργεί την πολύ σταδιακή, σχεδόν ανεπαίσθητη μετάβαση από το ξύπνημα στον ύπνο (και στο όνειρο). Μια κατ’ εξοχήν οραματική και ποιητική στιγμή. Και όταν μπαίνεις στο όνειρο, περνάς από το Μι minore στο Μι maggiore και η μουσική σηκώνεται από το έδαφος. Αυτό είναι ένα από τα πολύ λίγα κομμάτια του Schumann που δεν τελειώνουν σε μια τονική χορδή: παραμένει αιωρούμενο στον τέταρτο φθόγγο. Μπορούμε έτσι να πούμε ότι το όνειρο δεν έχει λογικό συμπέρασμα και δεν λαμβάνει χώρα σε γραμμικό χρόνο.

Τίποτα δεν σήμαινε περισσότερο για τον Schumann από το να είναι πατέρας – και ήταν εξαιρετικός σε αυτό. Οι πατέρες εκείνη την εποχή έτειναν να είναι απόμακροι, συγκρατημένοι και εξουσιαστικοί. Όχι όμως ο Schumann. Έπαιζε παιχνίδια με τα επτά παιδιά του, τους διάβαζε και έκανε βόλτες μαζί τους. Τους κρατούσε ημερολόγιο με σημαντικά γεγονότα – όπως η ανακάλυψη της φωλιάς ενός πουλιού. Και ήταν από τους πρώτους υποστηρικτές των νηπιαγωγείων, που είχαν αναπτυχθεί στη Γερμανία γύρω στο 1840. Η μουσική του Schumann επηρεάστηκε επίσης από την αγάπη του για τα παιδιά του. Έγραψε έργα άμεσα εμπνευσμένα από τις δραστηριότητές τους, καθώς και έργα που γράφτηκαν για παιδιά γενικότερα. Δεν ήταν οι συνηθισμένες βαρετές σονατίνες, αλλά ευφάνταστα και διασκεδαστικά έργα, όπως αυτά που δημοσίευσε στο Album for the Young Op. 68 το 1848.

Ο Schumann αιχμαλωτίστηκε από τον ιδεαλισμό και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας και προσπάθησε να τα αναπαραστήσει στο Kinderszenen (Σκηνές από την παιδική ηλικία) το 1838.