«Ω πατερούλη μου!», και το μυαλό μας πετά στις επικλήσεις του Πινόκιο προς τον πατέρα του Τζεπέτο, στη μεγάλη του καρδιά και στην ανήσυχη περιέργειά του για ζωή. Σύμβολο της δαιμόνιας, εγκαταλελειμμένης, φτωχής και υπέροχης ιταλικής επαρχίας, δεν είναι μυστήριο ότι ο Πινόκιο είναι μια περίπλοκη φιγούρα που έχει προκαλέσει ενδιαφέρον και προσοχή από την πρώτη του εμφάνιση, η οποία έλαβε χώρα σε μια σειρά εικονογραφημένων εκδόσεων με την ονομασία «Ιστορία μιας ξύλινης κούκλας», στις αρχές του 1800.
Αυτό που αντίθετα φαίνεται να αντιπροσωπεύει ένα αίνιγμα είναι γιατί τα ψέματα, οι φιλοδοξίες, η γλυκύτητα, οι φόβοι ενός μπόμπιρα χαραγμένου σε ένα κομμάτι φτηνού ξύλου συνεχίζουν να προσελκύουν και να δίνουν τροφή για σκέψη σε τόσους πολλούς αναγνώστες και να διεγείρουν το έργο πολλών καλλιτεχνικών κλάδων. Οι αγωνίες του ήρωα και η μεταμορφωμένη φύση του κάνουν τον Πινόκιο μια τέλεια εικόνα της συγχρονικότητας και, ως εκ τούτου, υπάρχουν αμέτρητοι καλλιτέχνες που έχουν συνομιλήσει με την πολύπλευρη φιγούρα του σε όλη τη διάρκεια της καριέρας τους, τουλάχιστον μία φορά. Έτσι λοιπόν, με βάση την ερμηνεία των έργων τους: ο Πινόκιο (δεν) είναι βασιλιάς, (δεν) είναι μαριονέτα, (δεν) είναι άνθρωπος, (δεν) είναι νεκρός. Ο Πινόκιο (δεν) είναι Πινόκιο, (δεν) είναι μάσκα, (δεν) είναι παιδί.
Το παραπάνω σύγχρονο γλυπτό του Riccardo Dalisi μέσα σε έναν ευρύτερο πυρήνα έργων πάνω στο θέμα του Πινόκιο καλείται να παρέμβει χωρίς χρονικούς ή υφολογικούς περιορισμούς, αλλά με μόνη κοινή πρόθεση να αποκαλύψει μια όψη του μικρού, τοσκανικού και παγκόσμιου φήμης ήρωα, μεταφρασμένου σε περισσότερες από διακόσιες γλώσσες.
