^{Giorgio de Chirico,‘Philosopher’s Conquest’, 1914. Art Institute of Chicago}

Ο πίνακας είναι σιωπηλός. Δεν υπάρχουν καθόλου θόρυβοι. Ακόμη και το τρένο δεν παράγει ήχο, καθώς είναι πολύ μακριά για να ακουστεί.

Η σιωπή συνδυάζεται με το κενό. Οι αχανείς χώροι του πίνακα είναι άδειοι. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, μόνο σκιές. Είναι σαν να πρόκειται να συμβεί κάτι, αλλά δεν ξέρουμε ακριβώς τι, όμως το κανόνι μας δίνει μια πολύ καλή ιδέα. Έρχεται ένας πόλεμος.

Είναι μελαγχολία αυτό που νιώθουμε ή είναι αγωνία; Σε στιγμές σαν αυτές και αυτός ο πίνακας είναι περίπου μια στιγμή στο χρόνο, η αγωνία μας επιτρέπει να έχουμε πρόσβαση στην αλήθεια της ύπαρξης.

Ο χρόνος στο ρολόϊ συνδέεται με το θάνατο, και τα δύο συνδέονται με τη μελαγχολία, με μια βαθιά πλήξη και με τη μοναξιά. Αυτή δεν είναι μια ζωγραφιά ρεαλιστική, αλλά ένα στιγμιότυπο της διάθεσης. Είμαστε μελαγχολικοί πλέον γιατί οι καλές στιγμές έχουν περάσει και αντιμετωπίζουμε τώρα το αναπόφευκτο του θανάτου. Το ρολόι δεν είναι ρολόι, είναι το άνοιγμα των πυλών προς τον Άδη.

Άρα λοιπόν, ποια είναι η κατάκτηση για την οποία μας μιλάει ανοικτά ο de Chirico; Είναι η κατάκτηση του φόβου του θανάτου.